έτσι μυήθηκα στη Φιλική Εταιρεία…
Ήμουν γνωστός πατριώτης. Άλλο δεν ποθούσε η καρδιά μου παρά να δω το έθνος μου λεύτερο. Τότε με πλησίασε κάποιος…
Οι κουβέντες του ήταν προσεχτικές, μα καταλάβαινα πως κι εκείνος για την πατρίδα πονούσε. Μου έλεγε λίγα μα ένιωθα πολλά: πως οι Έλληνες υποφέρουν χωρίς φταίξιμο, πως οι δικοί μας που ζούσαν στην Ευρώπη ήθελαν να βοηθήσουν στη μόρφωση και την προκοπή των συμπατριωτών μας, πως υπήρχαν σύλλογοι που ήθελαν να συντρέξουν…
Όχι, δε μίλησε για ξεσηκωμό, αυτό είναι βέβαιο.Μα έδειξε να χαίρεται όταν του είπα πως θέλω κι εγώ να κάνω ό,τι περνά απ’ το χέρι μου.
-Είσαι πρόθυμος να πάρεις όρκο για την αφοσίωσή σου;με ρώτησε. Οι καιροί είναι πονηροί και μόνο αυτούς που δένει όρκος ιερός μπορούμε να εμπιστευθούμε.
Όταν τον βεβαίωσα πως ναι, μου είπε να περιμένω να κάνει συνεννοήσεις με τον παπά για να ορκιστώ πάνω στο Ευαγγέλιο.
Σε λίγες ώρες, βρέθηκαν παπάς κι Ευαγγέλιο. Εγώ ένιωθα ενθουσιασμό και ταραχή μαζί. Μέχρι να βάνει ο παπάς το πετραχήλι, με παίρνει ο … παράμερα και με βάζει να επαναλάβω τρεις φορές τούτον τον όρκο, που όπως έμαθα αργότερα ήταν ο “μικρός όρκος”:
«Ορκίζομαι εις το όνομα της αληθείας και της δικαιοσύνης, ενώπιον του Υπερτάτου Όντος, να φυλάξω, θυσιάζων και την ιδίαν μου ζωήν, υποφέρων και τα πλέον σκληρά βάσανα το μυστήριον, το οποίον θα μου εξηγηθεί και ότι θα αποκριθώ την αλήθειαν εις ό,τι ερωτηθώ»
Μετά, μπροστά στον παπά και στο Ευαγγέλιο με ξαναρώτησε:
-Είναι αληθινά, αδελφέ, αυτά που μου επανέλαβες τρεις φορές;
-Είναι και θα είναι αληθινά και για την ασφάλειά τους ορκίζομαι στο Ευαγγέλιο, αποκρίθηκα εγώ και βεβαίωσα τον όρκο μου στο ιερό βιβλίο.
Ο παπάς την ουσία του όρκου μου δε γνώριζε, καθώς του είχε πει ότι πρόκειται για ιδιωτική υπόθεση.
Έτσι έγινα Βλάμης.Μαζί με τούτον τον τίτλο μου δόθηκαν σημάδια μυστικά για ν’ αναγνωρίζω τους άλλους σαν κι εμένα. Γι’ αυτά όμως και για όλα όσα ακολούθησαν δε θα σας μαρτυρήσω τίποτε παραπάνω, καθώς με δένουν πιο βαριοί όρκοι…
Σημείωση:Το κείμενο δεν είναι αυθεντικό-έχει μετατραπεί σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση για να προσελκύσει το ενδιαφέρον των μαθητών.
Οι κουβέντες του ήταν προσεχτικές, μα καταλάβαινα πως κι εκείνος για την πατρίδα πονούσε. Μου έλεγε λίγα μα ένιωθα πολλά: πως οι Έλληνες υποφέρουν χωρίς φταίξιμο, πως οι δικοί μας που ζούσαν στην Ευρώπη ήθελαν να βοηθήσουν στη μόρφωση και την προκοπή των συμπατριωτών μας, πως υπήρχαν σύλλογοι που ήθελαν να συντρέξουν…
Όχι, δε μίλησε για ξεσηκωμό, αυτό είναι βέβαιο.Μα έδειξε να χαίρεται όταν του είπα πως θέλω κι εγώ να κάνω ό,τι περνά απ’ το χέρι μου.
-Είσαι πρόθυμος να πάρεις όρκο για την αφοσίωσή σου;με ρώτησε. Οι καιροί είναι πονηροί και μόνο αυτούς που δένει όρκος ιερός μπορούμε να εμπιστευθούμε.
Όταν τον βεβαίωσα πως ναι, μου είπε να περιμένω να κάνει συνεννοήσεις με τον παπά για να ορκιστώ πάνω στο Ευαγγέλιο.
Σε λίγες ώρες, βρέθηκαν παπάς κι Ευαγγέλιο. Εγώ ένιωθα ενθουσιασμό και ταραχή μαζί. Μέχρι να βάνει ο παπάς το πετραχήλι, με παίρνει ο … παράμερα και με βάζει να επαναλάβω τρεις φορές τούτον τον όρκο, που όπως έμαθα αργότερα ήταν ο “μικρός όρκος”:
«Ορκίζομαι εις το όνομα της αληθείας και της δικαιοσύνης, ενώπιον του Υπερτάτου Όντος, να φυλάξω, θυσιάζων και την ιδίαν μου ζωήν, υποφέρων και τα πλέον σκληρά βάσανα το μυστήριον, το οποίον θα μου εξηγηθεί και ότι θα αποκριθώ την αλήθειαν εις ό,τι ερωτηθώ»
Μετά, μπροστά στον παπά και στο Ευαγγέλιο με ξαναρώτησε:
-Είναι αληθινά, αδελφέ, αυτά που μου επανέλαβες τρεις φορές;
-Είναι και θα είναι αληθινά και για την ασφάλειά τους ορκίζομαι στο Ευαγγέλιο, αποκρίθηκα εγώ και βεβαίωσα τον όρκο μου στο ιερό βιβλίο.
Ο παπάς την ουσία του όρκου μου δε γνώριζε, καθώς του είχε πει ότι πρόκειται για ιδιωτική υπόθεση.
Έτσι έγινα Βλάμης.Μαζί με τούτον τον τίτλο μου δόθηκαν σημάδια μυστικά για ν’ αναγνωρίζω τους άλλους σαν κι εμένα. Γι’ αυτά όμως και για όλα όσα ακολούθησαν δε θα σας μαρτυρήσω τίποτε παραπάνω, καθώς με δένουν πιο βαριοί όρκοι…
Σημείωση:Το κείμενο δεν είναι αυθεντικό-έχει μετατραπεί σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση για να προσελκύσει το ενδιαφέρον των μαθητών.
Από το ιστολόγιο:http://stomikrocosmotistaxismas.blogspot.gr